Vandaag

Een levenslange zoektocht

Is het mogelijk te weten wie ik ben? Kan een mens zichzelf kennen? Zijn we niet allemaal te veel bevooroordeeld om onszelf te kennen? En ben ik altijd dezelfde of verander ik steeds weer? De vraag roept bij mij alleen maar nieuwe vragen op. Ik denk dat ik er mijn hele leven mee bezig zal zijn. Misschien is de zoektocht wel belangrijker dan het antwoord.

Is werk bepalend voor wie je bent? En hoe moet het dan met mensen die geen werk hebben? Of is het de relatie waaraan je kunt zien wie ik ben? Ben ik dan niemand meer zodra mijn relatie afloopt? Of zou het afhangen van je bezit? Rijke mensen 'zijn' pas iemand? Of status? Als je raadslid bent of 'wereldleider' ben je dan pas iemand?  Of zou het van alles een beetje zijn? Ben ik een gemiddelde van alles?

Ik geloof dat 'iemand zijn' alleen maar een gedachte is, vaak een wensgedachte. We denken dat het belangrijk is dat je 'iemand bent' of tenminste zou moeten weten wie je zelf bent, maar we weten, als het er op aankomt niet eens wat dat inhoudt.

Een poging

Nou goed dan, ik zal een poging doen. Ik ben een babyboomer, geboren in 1946, als tweede van een gezin van zeven. Als kind van ouders die net een oorlog achter de rug hadden, was ik de hoop, de toekomst. Ik moest het beter krijgen dan zij. Ik moest succes hebben en hun dromen waarmaken. Of dat gelukt is, weet ik niet. Wel ben ik, zonder het in de gaten te hebben, lange tijd bezig geweest met het vervullen van de wensen van mijn ouders. Langzamerhand kwam het besef dat ik in de eerste plaats voor mijzelf moet zorgen.

Ik ben vijfentwintig jaar getrouwd geweest en daarna weggegaan omdat het niet goed meer was. Ik had twee dochters waarvan er één in 1994 overleden is door een verkeersongeluk. In de twee jaar daarvoor verloor ik mijn vader en schoonvader, mijn werk, mijn status, mijn huis en brak ik mijn rug. Hoeveel meer kun je in een periode van twee jaar kwijtraken?

Ik was behoorlijk overspannen en kon niet de hulp krijgen die ik nodig had. In een poging passende therapie te krijgen, heb ik een opleiding Transpersoonlijke Psychotherapie van vier jaar en twee jaar stage gevolgd. Die opleiding heeft mij vooral veel inzicht in mijzelf gegeven. Gelukkig brak er daarna een periode van herstel aan. Samen met Toos woon ik sinds 1997 in Tiel. Het gaat steeds beter.

Ik houd van muziek, lezen, houtbewerken en het restaureren van oude harmoniums. Mijn computer- en websitebedrijfje heb ik per 1 maart 2020 opgeheven. Werken vind ik fijn en regelmatig bouwde of repareerde ik nog een computer of zette ik een eenvoudig netwerkje op. Ook bouwde en onderhield ik een aantal websites. Daar is nu een einde aan gekomen en dat bevalt mij eigenlijk prima. Ik houd me nu vooral bezig met muziek en wat meubelwerk. En natuurlijk vraagt een huis uit 1850 ook het nodige onderhoud. Nu ik wat ouder en trager word heb ik daar mijn handen vol aan. Verder werk ik als vrijwilliger nog steeds mee aan LETS Tiel en ben ik kerkorganist.

Als je meer over mij wilt weten, kun je het beste deze website doorvlooien. Maar als je echt wilt weten wie ik ben, moet ik je teleurstellen: ik ben nog steeds bezig dat uit te zoeken. En hoewel ik al enkele jaren met pensioen ben, weet ik nog steeds niet wat ik wil "worden".

 

 

---